Ο περιορισμός κινήσεων είναι μια καλά μεταμφιεσμένη -αλλά ασφυκτική- μορφή ψυχολογικής πίεσης και μπορεί να εξελιχθεί σε βία ξεκινώντας από λίγες μόλις λέξεις. Ποιά είναι η λεπτή γραμμή που χωρίζει τον περιορισμό κινήσεων από την πλήρη παραίτηση για διεκδίκηση των ελευθεριών που έχουμε τόσο ανάγκη;
Από μια αθώα αποθάρρυνση για εξόδους μέχρι την σωματική βία, ο θύτης έχει πλέον αποκτήσει και επίσημη δικαιολογία που του
παρέχει το πλαίσιο των νομοθετημένων περιορισμών λόγω της πανδημίας.
Υπάρχει διέξοδος δημιουργικότητας και ελευθερίας κινήσεων στον χώρo που μας δίνεται; Μπορεί μια νέα επιτόπια εσωτερική κινητικότητα να μας προστατεύει παρέχοντας μας δύναμη;

Μαρία Σωτηροπούλου
Γεννήθηκα το 1985, σπούδασα Γραφιστική στην Αθήνα και Σχεδιασμό Επικοινωνίας στην Νέα Υόρκη. Εργάζομαι ως σχεδιάστρια οπτικής επικοινωνίας για μικρές επιχειρήσεις, καλλιτέχνες, εκπαιδευτικά ιδρύματα, ενώ παράλληλα γράφω και εικονογραφώ για ποικίλα έντυπα και ψηφιακά μέσα. Το 2010 ξεκίνησα την ενασχόληση μου με τα εναέρια ακροβατικά, η οποία εξελίχθηκε σε ένα νέο μέσο έκφρασης. Το 2019 παρουσίασα τα δύο πρώτα ολοκληρωμένα performance μου, το “Kēryx” και το“ Κεφάλαιο” στο Κέντρο Ελέγχου Τηλεοράσεων, συμμετείχα στην παράσταση “Συναντήσεις” της Ερμίρα Γκόρο, στην παράσταση “Madren Vol.3” με την ομάδα ΟΩ και στην παράσταση “Σε δύο άξονες” με την ομάδα ΒΕΜΦ.