α λ ε
ξ α ν
δ ρ ώ
Αλεξανδρώ, Φλανδρώ, Κυρατσώ
Λιάνα, Μοσχούλα, Ασημένια
Τατιάνα, Όλγα, Αϊσέλ
……………………………
Το σώμα κειτόταν ακίνητο και παγωμένο στο κρύο τραπέζι του
νεκροτομείου. Σώμα νέας γυναίκας, λευκό, σφριγηλό. Ο ιατροδικαστής
έσκυψε και εξέτασε προσεκτικά το πτώμα, το ωραίο κεφάλι, τον κορμό,
τα ντελικάτα άκρα. Έπειτα επικεντρώθηκε στα πολλαπλά τραύματα, που
είχαν επιφέρει τον θάνατο, πράττοντας τα δέοντα.

«… ο εναγόμενος ήρξατο να φέρηται προς την ενάγουσαν σύζυγόν του βαναύσως
κτυπών αυτήν… και νηστικήν πολλάκις την άφηνεν…
μετά δεινόν ξυλοκόπημα εκλείδωνεν ταύτην έξω της συζυγικής οικίας…
εμεθύσκετο καθ’ εκάστην και ύβριζεν αυτήν καπηλικώτατα…

ουχί αδικαιολογήτως, ένεκα της συναισθήσεως της προσβαλλομένης τιμής του,
προέβη εις την καθ’ εαυτήν βάναυσον θεωρουμένην πράξιν του ξυλοκοπήματος…
την εκτύπησε διά των χειρών του και ποδών του εις διάφορα μέρη του σώματός της,
έρριψεν αυτήν χαμαί και την έσυρε βιαίως επί του εδάφους και αν δεν έτρεχαν
συγγενείς και γείτονες προς βοήθειάν της θα την εφόνευεν…

κραδαίνων εις χείρας του φαλτσέταν ώρμησεν εναντίον της εντός της συζυγικής
οικίας βλασφημών, υβρίζων και απειλών ‘βρώμα, θα σου κόψω το λαρύγγι’…»

«Τι εννοείς δεν είσαι ευτυχισμένη;»

Τα αντρικά χέρια περιέτρεχαν με ακρίβεια τις πτυχώσεις του δέρματος,
ψηλαφούσαν τις πληγές, μετρούσαν τις διαστάσεις. Άνοιγαν, έτεμναν,
εξέταζαν, σύγκριναν. Αναζητούσαν τα στοιχεία, τις αποδείξεις της βίας,
τα τεκμήρια του εγκλήματος. Με ποιο τρόπο είχε επέλθει ο θάνατος;
Ποιο από τα τραύματα ήταν το μοιραίο;

«Η νέα γυναίκα είχε δει και αποειδεί από το ξύλο που έτρωγε καθημερινά από τον
άντρα της, που της άφηνε μελανιές και πρηξίματα παντού στο πρόσωπό της, κι έμενε
πια μόνη της… ‘Ξέρεις, η καρδιά μου χτυπάει για άλλον’, τόλμησε να του πει μια μέρα
σε μια συνάντησή τους στο πάρκο. Ο άντρας της τράβηξε το πιστόλι από τη ζώνη του
και πυροβόλησε δυο φορές, λέγοντας: ‘Αφού δεν θέλεις να είσαι μ’ εμένα, δεν θα σε
αφήσω να είσαι ούτε με κανέναν άλλον’. Από τις σφαίρες διαμετρήματος 7,65, η μία
καρφώθηκε στο δεξί στήθος της και η άλλη πήγε πρώτα στο έδαφος και μετά
καρφώθηκε στο πόδι της… Ο άντρας ξάπλωσε τη νέα γυναίκα στα γόνατά του και
περίμενε να πεθάνει από την αιμορραγία όσο της χάιδευε τα μαλλιά… ‘Ποιος ξέρει τι
σκύλα ήταν κι αυτή για να του κάνει τα νεύρα σμπαράλια’, σκέφτονταν οι αστυνομικοί
που είχαν συγκεντρωθεί στο πάρκο ακούγοντας τους πυροβολισμούς. Του μιλούσαν
από το μεγάφωνο και περίμεναν… Ύστερα το σύμπαν πάγωσε… Το αίμα της νεαρής
γυναίκας έτρεξε από τις πληγές της και σχημάτισε λίμνη. Κι ενώ πάνω στο χώμα
μεγάλωνε άωρα ένα τριαντάφυλλο, μπροστά στα μάτια όλων τα βογκητά της
γυναίκας όσο πήγαινε αδυνάτισαν και η γυναίκα πέθανε απ’ την αιμορραγία. Τότε
μόνο ο άντρας την φίλησε μια τελευταία φορά, πέταξε το όπλο και παραδόθηκε».

«Τι εννοείς δεν είσαι ευτυχισμένη;»

Ο ιατροδικαστής τελείωσε τη δουλειά του, ύστερα καθάρισε και
τοποθέτησε τα εργαλεία του στην ιατρική τσάντα και έπλυνε
σχολαστικά τα χέρια του. Έπειτα έβγαλε μερικά χαρτιά και, σκύβοντας
πάνω από το βοηθητικό τραπέζι, σημείωσε τα κύρια στοιχεία που
προέκυψαν από την νεκροτομή. Η νέα γυναίκα είχε τραυματιστεί με
κουζινομάχαιρο χαμηλά στο υπογάστριο. Το τραύμα ήταν βαθύ, το
μαχαίρι είχε πλήξει τη μήτρα και είχε προκαλέσει μεγάλη αιμορραγία. Ο
θάνατος ήταν οδυνηρός αλλά είχε επέλθει σύντομα.

Το γυναικείο σώμα κειτόταν γυμνό, λευκό και σφριγηλό ακόμα. Ο
ιατροδικαστής κοίταξε ξανά το ωραίο κεφάλι, τον πολύπαθο κορμό, τα
ντελικάτα άκρα. Έριξε μια γρήγορη ματιά στην κλειστή πόρτα. Αμέσως
μετά πλησίασε ξανά το άψυχο σώμα, έσκυψε πάνω από το λευκό
στήθος κι άρχισε να το μαλάζει με αργές θωπευτικές κινήσεις. Λίγες
στιγμές αργότερα κατέβασε το φερμουάρ του παντελονιού του και
πίεσε το πέος του στο στήθος της νεκρής γυναίκας. Άρχισε να το τρίβει
ρυθμικά με την ανάσα του να βαραίνει. Τελείωσε μέσα σε πνιχτούς
ήχους, τακτοποιήθηκε και βγήκε από την αίθουσα του νεκροτομείου,
αφήνοντας το άψυχο σώμα στην αιώνια σιωπή του.

Αγγελική Νικολάου
Γεννήθηκε στον Βόλο το 1965. Αριστούχος απόφοιτος της Φιλοσοφικής Σχολής του
ΕΚΠΑ, εργάζεται ως αρχειονόμος στα ΓΑΚ Μαγνησίας. Από το 2012 εκπονεί
διδακτορική διατριβή στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας με θέμα ‘Τόποι της βίας:
οικογενειακές και συγγενικές σχέσεις στον Μεσοπόλεμο’. Παράλληλα ολοκλήρωσε
τις σπουδές της (2014) στο Τμήμα Θεάτρου του ΑΠΘ.
Είναι υπεύθυνη της καινοτόμου δράσης ‘Διδασκαλία της τοπικής ιστορίας και των
αρχείων μέσα από το εκπαιδευτικό δράμα’ (ΓΑΚ Μαγνησίας) και μέλος της
Ελληνικής Αρχειακής Εταιρείας, του Δικτύου για το Θέατρο στην Εκπαίδευση και της
Ένωσης Προφορικής Ιστορίας. Συμμετέχει με ανακοινώσεις σε ιστορικά,
εκπαιδευτικά και θεατρολογικά συνέδρια και ασχολείται με συνθέσεις
αφηγηματικών και θεατρικών κειμένων.