Η σχέση της Μυρσίνης με τον χρόνο έχει πλέον αλλάξει. Η κάθε μέρα έχει αποκτήσει τεράστιες διαστάσεις. Όλα μπορούν να χωρέσουν. Τόσα και ακόμα περισσότερα.

Είναι 5:05 το πρωί, χαράματα και ανοίγει τα μάτια προτού ακόμα χτυπήσει το ξυπνητήρι. Πάντα το προλαβαίνει. Ακόμα και την δική του δουλειά, η Μυρσίνη την κάνει καλύτερα, ή έστω το ίδιο σταθερά,
αξιόπιστα, επαναλαμβανόμενα – σαν μηχανή.

Βαδίζει προς τα κλειστά παράθυρα και τα ανοίγει. Χρειάζεται λίγο πρωινό αέρα για να ξυπνήσει, να ξεκινήσει και τη σημερινή μέρα. Δύσκολη και σήμερα. Μακάρι να γινόταν η σημερινή μέρα και μόνο να είχε τριάντα ώρες, να κάνει τη διαφορά από τις προηγούμενες. Να χωρέσει λίγο περισσότερα πράγματα απ’ όσα χωρούν συνήθως. Ακόμα και να έτρεχε μαραθώνιο για να προλάβει τα περισσότερα, κάποια θα έμεναν απέξω. Το ξέρει και το παλεύει. Ανοίγει τα ηλεκτρικά παράθυρα με αργό σφυριχτό θόρυβο.

Ενοχλητικός ήχος για τον αντιπαθητικό γείτονα, που δεν κατανοεί στην μακαριότητα του ύπνου του έγνοιες και αγωνίες ανθρώπων που έχουν σε πολλά μέτωπα ταυτόχρονα να δοκιμαστούν, όπως η Μυρσίνη. Η αντίδρασή του είναι πλέον επιθετική· έχει ανασύρει απίστευτα προσχήματα και ψεύδη ή διανοητικά κατασκευάσματα μιας νομικής ή καλύτερα νομικίστικης λογικής για να την πολεμήσει ο πολεμοχαρής, ο άξεστος. Είναι αμάθητος και απαίδευτος από πόνο, σκοτούρες και θλίψεις ανθρώπινες. Μα τι να καταλάβει ο νεόπλουτος άξεστος με την συνεργασία του με τον πολυεθνικό οικονομικό κολοσσό, ενάντια στην Μυρσίνη. Η συνεργασία αυτή έναντι αδρής αμοιβής, του φαίνεται πως είναι ο κόσμος όλος, κι όχι ένα είδωλο, μια παραμόρφωση του κόσμου του αληθινού, με πραγματικές ανθρώπινες υπάρξεις, με γυναίκες όπως η Μυρσίνη, που δεν διστάζουν να γεμίσουν αίματα και δάκρυ. Θυμάται, ξανά και ξανά η Μυρσίνη αυτό που δεν την αφήνουν να ξεχάσει. Την γειτνίαση και αναγκαστική συνύπαρξη με άξεστους, αντιπαθητικούς, μικρούς και βίαιους ανθρώπους.

Λίγες στιγμές φρεσκάδας στο μπαλκόνι με την πρωινή χειμωνιάτικη δροσιά να παγώνει το πρόσωπο, να φέρνει μια ψύχρα στο σώμα αλλά ζεστασιά στην ψυχή της. Ό φρέσκος αέρας από το υπέροχο σιωπηλό βουνό απέναντί της, φτιάχνει τη διάθεση και της χαρίζει δύναμη και αισιοδοξία. Μια αισιοδοξία, που γίνεται χαρά και ευλογία όταν ακούει τη βροχή στα φυλλώματα, με τη ρυθμική επανάληψη να την καλεί σε παιχνίδι χωρίς σκέψη, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς τέλος. Ενώνει τις παλάμες της σε μια στάση προσευχής απευθύνοντας μια δέηση στην απαλή πρωινή βροχή και στα σύννεφα στην απερίγραπτη ομορφιά των στοιχείων του σύμπαντος, του ουρανού, της βροχής, του ανέμου. Μια λέξη απλή, ένα σύνθημα καθημερινό – ‘δέξου την ομορφιά τους, ενώσου μαζί τους, πάρε δύναμη Μυρσίνη’.  Άμεση ενεργοποίηση. Μισοκοιμισμένη ακόμα κατακλύζεται από τα θέματα του ημερήσιου προγράμματος. Άναρχα, ασύνδετα, επανέρχονται ανησυχίες, αγωνίες, φόβοι όσα βρίσκονται και σήμερα μπροστά της αλλά και για το μέλλον, το άμεσο και απώτερο. Για την ίδια, για τα παιδιά της, για την δουλειά της. Τρέχει και πάλι γρήγορα, αγχωτικά η σκέψη που δεν έχει ακόμα μετατραπεί σε πράξη. Στάσου λίγο, Μυρσίνη» ακούει μέσα της μια φωνή. «Σκέψου. Μην κρύβεις τους φόβους σου, τις αγωνίες σου. Νιώσε τους, άσε να σε κυριεύσουν» Μα ποια είναι αυτή η φωνή;

Φτιάχνει τον καφέ της. Σαν αυτόματο με γνωστές από την επανάληψη κινήσεις ξεκινά τα μαγειρέματα. Κάτι εύκολο που μόνο ζέσταμα θα χρειάζονται τα παιδιά το απόγευμα μόλις επιστρέψουν από το σχολείο. Πηγαίνει στα δωμάτια των παιδιών, του πεντάχρονου Αρη και του δεκάχρονου Ιάσωνα, που ζητά το πρωινό στο κρεβάτι του. Επιχειρεί να τους ξυπνήσει ήρεμα, δελεαστικά στην αρχή, πιο επίμονα και προστακτικά κατόπιν. Ταυτόχρονα παίρνει το μπάνιο της λίγο πριν χωθεί στο κουστούμι για την σημαντική εταιρική συνάντηση σε λίγες ώρες.

Ό πρωινός αγώνας δρόμου την αφήνει εξουθενωμένη, εκνευρισμένη, ανυπόμονη, αλλά έτοιμη για μια νέα μάχη μετά από κάμποση ώρα αδυσώπητου κυνηγητού παιδιών, σχολικών σακιδίων, εταιρικών εγγράφων, κλειδιών αυτοκινήτου και ότι άλλο προλαβαίνει να χώσει στην τσάντα της κλείνοντας πια την εξώπορτα. Μία βαθιά ανάσα και ξεκινά. Εργασία και χαρά. Φτάνει στο γραφείο μετά από ώρα μηχανικής οδήγησης περνώντας αναγκαία από την λωρίδα έκτακτης ανάγκης. Βρίσκεται πάλι σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Και σήμερα και κάθε μέρα. Πάντα κάποιο απρόοπτο, βιαστικό και έκτακτο θέμα την περιμένει για άμεση επίλυση στην δουλειά της.

Στο γραφείο την υποδέχεται μία στοίβα χαρτιά απλωμένα. Όσο και να τα ξεκαθαρίζει, όσο τακτική και αν είναι, αυτά καθημερινά αυξάνονται. Μερικά από αυτά θα τα κουβαλήσει το βράδυ, κάθε βράδυ, στο σπίτι για βραδινή μελέτη. Το τηλέφωνο και τα emails την βομβαρδίζουν και μοιάζουν με συνεχείς, ρυθμικούς πυροβολισμούς. Εταιρικές υποχρεώσεις, συναντήσεις, προωθητικές ενέργειες, marketing προϊόντων, διαδικτυακά σεμινάρια, αναφορές προϊόντων, νέα σχέδια προϊόντων, και γενικά τα εταιρικά θέματα τελειωμό δεν έχουν. Με φρενήρη ρυθμό τρέχει από γραφείο σε γραφείο, από συνάντηση marketing και προωθητικών ενεργειών προϊόντων σε παρουσίαση σε στελέχη και πελάτες στη χώρα της και στο εξωτερικό. Λειτουργεί στον αυτόματο και πάλι. ‘Καλοκουρδισμένη’ μηχανή χωρίς να σκέφτεται.

Η εσωτερική φωνή σωπαίνει, καλύπτεται από την συνεχή κίνηση. Ενεργοποιείται ο εγκέφαλος της θέτοντας ερωτήματα μόνο για τη δουλειά της. Γίνανε όλα σωστά; Τι άλλο μένει να γίνει προτού φύγει κι αυτή η μέρα; Μήπως θα έπρεπε να δείξω μεγαλύτερο ενδιαφέρον για εκείνο ή το άλλο ζήτημα; Να έχουμε ακόμα καλύτερα αποτελέσματα στο κλείσιμο του μήνα? Μήπως χρειάζεται ακόμα περισσότερος χρόνος, πάθος, ενέργεια; Μήπως πρέπει να κοιμάμαι ακόμα λιγότερο και να δουλεύω περισσότερο; «Πρόσεχε Μυρσίνη, μην υποτιμάς τη βιαιότητα που κρύβει το πρόγραμμα αυτό που έχεις συνηθίσει. Θα το καταλάβεις, μόνο όταν θα το χάσεις. Στάσου λίγο και σκέψου. Στάσου, σκέψου για σένα…»

Για πάνω από μία δεκαετία παλεύει με τον εαυτό της για την καλύτερη αποτελεσματικότητα, μεγαλύτερη κερδοφορία για τον πολυεθνικό φαρμακευτικό γίγαντα, υψηλότερα νούμερα στο κλείσιμο
του μήνα, του κάθε μήνα και του έτους, υψηλότερες επιδόσεις στο τμήμα της. Τα πρόσημα των μηνιαίων πωλήσεων πρέπει να είναι πάντα θετικά και το καταφέρνει. Υψηλόβαθμο στέλεχος η Μυρσίνη, αυθεντία
στο τμήμα της, στη θυγατρική ελληνική εταιρεία του παγκόσμιου πολυεθνικού κολοσσού. Δεν παρεκκλίνει από την προσήλωση στον υψηλό στόχο, αυτό που της έχει θέσει η ανώτερη διοίκηση, τα
πολυμήχανα προφαντά αφεντικά στην έδρα της πολυεθνικής. Κάνει ό,τι μπορεί, αγωνίζεται, αλλά ποτέ δεν είναι αρκετά τα καλά επιτεύγματα σ’ αυτό τον πόλεμο ‘όλων εναντίον όλων’, όπου ο άνθρωπος γίνεται λύκος ή ακόμα κάτι χειρότερο.

Ώσπου ξεσπά αιφνίδια η καταιγίδα. Μια καταιγίδα σαν αυτές που συνηθίζουν οι άγριοι, όταν βλέπουν ανυπεράσπιστο κι ευαίσθητο το θήραμά τους. Πρέπει να φύγει η Μυρσίνη να πάει στον αγύριστο, να δοθεί ένα μάθημα ίσως παραδειγματισμού, ίσως φόβου σε όλους. Να αντικατασταθεί από κάποιον νεότερο και πεινασμένο, που θα χειραγωγείται καλύτερα και θα τρέχει περισσότερο. Τι λαμπρή ιδέα, και βγαλμένη από τα εγχειρίδια περιπλανώμενων μάγων της διοίκησης.

Μισό λεπτό. Αυτή δεν είναι απλά η δουλειά της, η προσπάθειά της, ο κόπος τόσων χρόνων, ο ιδρώτας της. Για την ίδια έχει γεύση, άρωμα, αποτελεί μία φυσική πραγματική υπόσταση, είναι δημιούργημά
της. Φτιάχτηκε σχεδόν από το μηδέν από την ίδια. Είναι πράγματα που δεν βρίσκονται μέσα στα ηλεκτρονικά αρχεία, που δεν μεταβιβάζονται έτσι εύκολα και απλά στον επόμενο. Η Μυρσίνη, μπορεί να είναι ‘υψηλόβαθμο στέλεχος’ αλλά δεν είναι αντικείμενο, ώστε να αντικαθίστανται γρήγορα, μηχανικά, σαν εξάρτημα ή εργαλείο σε ένα συνεργείο αυτοκινήτων.

Τώρα αναγνωρίζει αυτή τη φωνή: ‘Σκέψου, Μυρσίνη, τι παγίδα ήταν όλα αυτά που σου έστησαν. Πάρε δύναμη για τον άνισο αγώνα σου τώρα, για την δικαίωση, για την συγνώμη. Μην κρύβεις, Μυρσίνη, τα συναισθήματά σου. Αφέσου ελεύθερη. Νιώσε, εκδηλώσου, φώναξε. Μην προσπερνάς σκέψεις και συναισθήματα. Στάσου, σκέψου, νιώσε και πάλεψε. Σήκω ξανά και κοίτα μπροστά και αν θέλεις άνοιξε τα χέρια και πέτα πάλι ψηλά».

Αμαλία Μακρυδημήτρη
Είμαι πτυχιούχος βιολογίας από το πανεπιστήμιο Αθηνών και μεταπτυχιακών σπουδών σε βιο – φαρμακευτικές επιστήμες από πανεπιστήμια της Αγγλίας. Έχω εργαστεί επί σειρά ετών σε υψηλόβαθμες θέσεις σε ελληνικές και πολυεθνικές φαρμακευτικές εταιρείες. Στα κείμενά μου η μυθοπλασία έχει μία τάση να εμπλέκεται με αυτοβιογραφικά στοιχεία και μάλλον η μνήμη έχει την πλέον κυρίαρχη θέση.