Το φωτογραφικό αυτό πρότζεκτ με θέμα την κακοποίηση “εν γένει” δημιουργήθηκε
μέσα στην διάρκεια της καραντίνας αφού παρατήρησα ότι η βιαιοπραγία την περίοδο αυτή
αυξήθηκε.
Τα περιστατικά της ενδοοικογενειακής βίας σε σχέση με άλλες χρονιές ξεπέρασαν κάθε
προηγούμενο. Οι κλήσεις προς την Τηλεφωνική Γραμμή Υποστήριξης SOS, αυξήθηκαν κατά
230% αυτό μου έδωσε την ώθηση να εκφράσω με τον δικό μου πάντα τρόπο πως η βία
είναι κατακριτέα, καταδικαστέα και πως πρέπει να μιλάμε για αυτό και όχι να σιωπούμε.
Έτσι ξεκίνησα να φωτογραφίζω διάφορες εκδοχές βίας και μέσα από αυτό ένιωσα μια
λύτρωση καθώς δικά μου προσωπικά κομμάτια θεραπευόντουσαν. Στην αρχή ξεκίνησε σαν
μνήμες στο σώμα που μένουν ανεξίτηλες και στην πορεία διαπίστωσα ότι τα θέματα για τα
οποία τελικά δεν μιλάμε είναι πάρα πολλά …
Σε αυτές τις τρεις φωτογραφίες εκφράζω:
Την παιδική βια όπου το παιδί μεγαλώνει πάντα με ένα σημάδι στην ψυχή και το μεταφέρει
αργότερα και ως ενήλικας.
Για την βία στον γάμο όπου πολλές γυναίκες αδυνατούν να φύγουν μένοντας
προσκολλημένες σε ένα πρόβλημα νομίζοντας ότι δεν υπάρχει καμιά διέξοδος για αυτές.
Και φυσικά αναφέρω για ένα πιο ευαίσθητο κομμάτι που αφορά τον αυτοτραυματισμό,
αποτέλεσμα της όποιας κακοποίησης μπορεί να έχει υπάρξει.